List do Dotty

Istnieją ludzie którzy swoje fantazje potrafią zrealizować.

Pokazują nam swoje fantastyczne, zaklęte światy.
Takie o których marzy wielu i staje się cud , i wszyscy możemy je ujrzeć.

Czyż nie jest dziecięcym marzeniem dosiadanie ptaków i lot na nich.

Czynienie sobie zwierząt poddanymi, wykonującymi polecenia powstające w myślach. Nawet te nieuświadomione - podobnie jak wtedy, gdy zerkamy na zegarek i choć nie wiemy która godzina, to wiemy czy spóźnimy się czy też nie.

Czyż nie jest marzeniem wielu bezpieczne rzucenie się w przepaść? Tak ot, jak pstryknięcie palcami - pospolicie?

Przecież to normalne, że rzucasz się ze szczytu i nic ci się nie dzieje, lądujesz cały i zdrowy.
Taki świat stworzył pan Cameron w Avatarze.

Można pójść do kina i nacieszyć się wrażeniami prawie że doświadczanymi, dzięki nowym technologiom.
Można przeżywać, zaciskać zęby i oczy ze strachu lub fascynacji.

Doświadczać.
Choćby tylko w fantazji.
To nic, że życie szare, ciężkie, trywialne.

Podaje Ci ktoś takie wrażenia na filmowej tacy, a Ciebie nie ma.

Zobacz jak się ogołociłaś.
Ze wszystkich cudowności jakie ludzie stworzą.
Nie zobaczysz.
Nie przeżyjesz.
Nie będziesz śmiać się, ani płakać.
Łzy szczęścia ani bólu nie są już dla Ciebie.
Wybrałaś nicość.

Zawsze wygranymi są przecież Ci co żyją.


Wpis ten jest spowodowany fascynacją Dotty lataniem.
Jakoś ciągle o niej myślę.