Lizbona - piekna Europejka po 60-tce

Stolica Portugalii.
Według legendy nimfa Kalipso po wyjeździe Odyseusza, z rozpaczy, przybrała postać węża, którego sploty przemieniły się w siedem wzniesień, na których położona jest Lizbona.

Portugalia ok 400lat temu była najbogatszym państwem w Europie.

Bogactwo państwa i Kościoła, rozwój Świętej Inkwizycji, która często służyła celom politycznym a później tragedia trzęsienia ziemi i następującego po nim 20m tsunami.
Nastąpiło to 1 listopada o godz 9.40 1755r wtedy, kiedy wszyscy wierni zgromadzeni byli w świątyniach. Zginęło ok 100 000osób
Jednym z nielicznych miejsc ocalałych była dzielnica rozpusty, co dla wielu stało się przyczynkiem do ironicznych rozważań na tematy Boga, wiary oraz sposobu jej manifestowania.
Świetność i rozkwit, których Portugalczycy doświadczyli oraz późniejszy upadek, są przyczyną rzewnych wspomnień do dziś.

Przyczyny upadku państwa i miasta były zawinione i niezawinione

W ubogich dzielnicach stolicy w XIX w powstało nowe brzmienie typowo portugalskiej muzyki(fado).
Zawiera w sobie nuty rzewne, nostalgiczne, tęskne.

Słuchacz uświadamia sobie rozdźwięk miedzy życiem faktycznym a oczekiwanym?

Swoją niezgodę na zmiany - coś było i już nie ma.

Rozczarowanie niespełnienia.


"Opowiada o mijającym życiu, niespełnionej miłości, utraconej przyjaźni, ludziach, którzy odeszli, o ukochanym mieście, jego codzienności i szarej rzeczywistości, o sile przeznaczenia.
Czasem fado jest jednak radosne, kryje w sobie odrobinę szczęścia i nutę nadziei."
Lęk przed niewiadomym, żal za zmarnowanymi szansami, przemijaniem?

W fado również brzmi duma

Godność

Tożsamość narodowa

"Bo Lizbona jest trochę jak śpiewaczka fado z podrzędnego portowego baru... o specyficznej urodzie i zachrypłym głosie, ale też posiadająca to coś, co sprawia, że jak zaczyna śpiewać, to ciarki po plecach przechodzą, łza się w oku kreci i na papierosa przy lampce wina ochotę mają nawet niepalący abstynenci.

Wszystko zależy od naszej wyobraźni, wrażliwości i tego, co chcemy a czego nie chcemy widzieć i doświadczać. "





Amfiteatralne położenie Lizbony, o zobaczeniu której myślałam przynajmniej dwa lata sprawia, że pełno w niej stromych, wąskich, brukowanych uliczek.

Wywieszane w oknach kamieniczek pachnące pranie powoduje, że w pierwszym wrażeniu to miasto wydaje się tak prowincjonalne, zupełnie nie jak na stolicę.

Jest przyjazne, wyciszone. Miasto które wiele widziało i przeżyło.

Wszechobecne żółte tramwaje.

Zapach porannego słońca, szum fal oceanu i Tagu potrafiącego płynąć raz w jedną raz w drugą stronę.
Aromat kawy popijanej o każdej porze dnia o smaku jedynym w swoim rodzaju.
Fakt, że żadna kawowa sieciówka nie zrobiła w tym mieście furory niech sam mówi za siebie.

Rzeka Tag i tylko (wyobraźcie sobie korki na drogach) dwa mosty spinające jej brzegi: Vasco da Gama(jego długość wynosi 17,2 km - najdłuższy w Europie) i 25 Kwietnia(przed 98r on był najdłuższy).

To wszystko dodaje jej tylko uroku.
Zachwyca swym pięknem, prawdziwością, tradycją.