Ludzie Boga. Każdy jakoś, na swój własny sposób, wyobraża sobie takich ludzi.
Jedni podziwiają, inni lekceważą. Wszystko zależy od doświadczeń jakie mamy.
Zwykle znamy jednak ludzi Kościoła, niewiele mających wspólnego z pierwszymi.
Film oparty na faktach - zainspirowany wydarzeniami, które miały miejsce w Tibhirine w Algierii, między 1993 a 1996 rokiem.
W górach Maghrebu znajduje się klasztor trapistów. Ośmiu francuskich mnichów żyje pośród ludności muzułmańskiej. Wiodą spokojny przepełniony pracą i modlitwą żywot.
Pomagają muzułmańskiej ludności we wszelkich sprawach- poczynając od zdrowia(jeden z nich jest lekarzem), na wszelkich sprawach dotyczących urzędów.
Katolicy i muzułmanie żyją w doskonałej symbiozie. Harmonijnie układa się im wspólne sąsiedztwo.
Urzekające krajobrazy, muzyka chóralna. Wyciszona, kontemplacyjna, uduchowiona atmosfera.
W sielski ten spokój wkraczają bojówki muzułmańskie. Ze swoim fundamentalizmem, brakiem tolerancji, okrucieństwem.
Mnisi zdają sobie sprawę, że pozostanie w tym miejscu może skończyć się dla nich tragicznie. Stają przed wyborem- opuścić miejsce, czy zostać.
I jest to wybór miary takiej czy zostać tu w głodzie, bezbronnym, bez żadnej możliwości ratunku(tak jak ludność tubylcza), czy pojechać w nowe, bezpieczniejsze miejsce.
Przecież chęć życia jest taka oczywista wszystkim.
Motywy wyborów nie są jednakowe, ani oczywiste dla żadnego z nich.
Wyjątkowa jest scena kolacji, gdy przyjeżdża do nich mnich-gość.
Na stole staje wino.
Wspólnota dzieli się nim, jeden z nich włącza muzykę P.Czajkowskiego "Jezioro Łabędzie".
Wszystkim nasuwa się obraz ostatniej wieczerzy, wzmocniony muzyką (a przecież pamiętamy, że Zygfryd i Odetta musieli umrzeć, aby nie pozwolić zwyciężyć złu nad dobrem).
Film jest niezwykły.
Można by powiedzieć o odkrywaniu Boga w sobie. O godności, o człowieczeństwie, wyborach i ich konsekwencjach.
Polecam
P.S. Jakie to dziwne. Dopiero co podejmowałam temat o wyborze boskości w człowieku, a tu taki film. A jaki aktualny, przy destabilizacji sceny politycznej w Afryce północnej.
Już kolejna osoba poleca mi ten film. Na razie chyba się jednak nie skuszę. Powtarzam to, co przed laty mówiła właścicielka, u której wynajmowałam mieszkanie, starsza pani przesiedlona zza Buga: "U., kłopotów to ja mam tyle własnych, że od kina oczekuję wyłącznie rozrywki łatwej i przyjemnej". Od kilku lat mam tak samo jak pani K.
OdpowiedzUsuńTo film którego przesłaniem jest nadzieja.
OdpowiedzUsuńPorządkujący to co w nas uśpione, zaniedbane. Film w którym odkrywa się boskość w każdym człowieku- do tego jesteśmy stworzeni, zdolni.
Film, który zostawia ślad. Wychodzisz z kina, wracasz do domu i rozpoznajesz w swoim życiu takie sytuacje, myślisz, odtwarzasz w myślach nastrój.
To film rzeczywiście dotknięty łaską.
Mozolna codzienność a w niej jak kwiaty na pustyni solidarność i jedność. Czyż nie tego pragniemy?
A jak wygląda sytuacja w Algierii dzisiaj można podejrzeć na
OdpowiedzUsuńhttp://algierski.blog.onet.pl/Z-jak-zamieszki-2,2,ID419765044,n
Rozumiem, że to głęboki film, że zostawia ślad etc.
OdpowiedzUsuńAle ja tego wszystkiego chcę właśnie uniknąć.
I dobrze:)
OdpowiedzUsuń