Równouprawnienie

Ucięłam sobie wczoraj rozmowę z pewnym panem.

Wśród rozmów o wszystkim i o niczym :
- czy mogę panią dotknąć?
- tylko pokażę gdzie mnie boli
- a co ja lekarką jestem?
wynikło, że pan kocha dzieci.

Ma ich czworo.
Ubolewa, że tylko tyle, bo mógłby mieć i dziesięcioro.
Państwo jednak za mało na dzieci daje.
Powinno przynajmniej 1tys na dziecko miesięcznie.

Zgodziłam się z panem zaznaczając, że to co ktoś otrzymuje ot tak, inny musi wypracować i w formie podatków oddać, a potrzeb jest dużo.

Zapytałam mimochodem, kto zajmuje się dziećmi : szkoła, pranie, gotowanie itd.

Oczywiście pracująca na etacie żona.

No to pewnie pan pomaga, bo to dużo pracy?

Nie, nie ma czasu, przecież pracuje. A i na gołębie trza popatrzeć i ryby połowić.

Przecież to takie oczywiste.

Jak mogłam zapytać?


P.S.
Takie maleńkie molestowanka w pracy (gdy się pracuje w sklepie) są na porządku dziennym.

Nikt nie spodziewa się przy kasie osoby z wykształceniem wyższym niż zawodowe, więc niektórzy mężczyźni czują się rozluźnieni i puszczają wodze fantazjom. Taka osoba pracującą w sklepie

1. nie ma gdzie uciec
2. odpowiada, za to co jest w sklepie i nieruchomość
3. zanim ktoś udzieliłby jej pomocy, to mówiąc w przenośni "byłaby musztarda po obiedzie"

W związku z powyższym, należy zachowywać się tak aby utrzymać bezpieczeństwo szeroko rozumiane

Zdecydowanie najlepiej jest śmiać się z najgłupszych dowcipów, nie reagować gwałtownie, tylko małymi kroczkami osiągać swoje :)

Tyle wyjaśnień (wprawdzie chętnie myślałabym o sobie jako o piękności, ale rzeczywistość jest taka jak powyżej i nie ma nic wspólnego z urodą).